Mij was gevraagd of ik mijn kijk op de Spaanse economie en het bankwezen wilde geven aan de prestigieuze Pompeu Fabra universiteit, te Barcelona.
Dat wilde ik best doen .... op voorwaarde dat mijn presentatie niet vooraf gefilterd/gecensureerd zou worden. Dat vond men ok. Als hoogste vertegenwoordiger van Werner Finance gaf ik acte de présence.
De spits voor een kleurrijk publiek van studenten en jonge professionals werd afgebeten door catedràtic Xavier Freixas (professor in Economische wetenschappen). Zijn verhaal, zoals een paar studenten omschreven, was bijna een sociaal wenselijk excuus om wat ik later als economische wanorde zou bestempelen te rechtvaardigen.
Na eervol aangekondigd te zijn, schoot het even door mijn hoofd om de handrem erop te houden en mijn kritische blik te beteugelen, maar kom op:
Ik leef in een land waar zich 43.300 bankkantoren bevinden die €220.000 per stuk per jaar kosten (totaal: 9,5 miljard!) en waar je als op een veemarkt moet onderhandelen om betere prijzen op simpele bankproducten te krijgen.
Volgens officiële cijfers ligt de werkeloosheid bijna op 2o%, maar het percentage van mensen zonder inkomen (autonomos zonder projecten) ligt natuurlijk veel hoger. Zapatero heeft het voor elkaar gebokst om het begrotingstekort op te laten lopen tot 11,5% van het BNP....
Niet dus. De handrem ging ervan af en het gaspedaal werd diep ingetrapt. Uiteraard heb ik alles netjes onderbouwd...
Er werd volop aantekeningen gemaakt en hopelijk wordt daar iets mee gedaan opdat ik dan als simpele, kritische Nederlander mijn steentje aan de economie heb bijgedragen.
Het geheel werd zeer goed ontvangen, maar door een enkeling werd ik te kritisch bevonden....
guess who...
Dat wilde ik best doen .... op voorwaarde dat mijn presentatie niet vooraf gefilterd/gecensureerd zou worden. Dat vond men ok. Als hoogste vertegenwoordiger van Werner Finance gaf ik acte de présence.
De spits voor een kleurrijk publiek van studenten en jonge professionals werd afgebeten door catedràtic Xavier Freixas (professor in Economische wetenschappen). Zijn verhaal, zoals een paar studenten omschreven, was bijna een sociaal wenselijk excuus om wat ik later als economische wanorde zou bestempelen te rechtvaardigen.
Na eervol aangekondigd te zijn, schoot het even door mijn hoofd om de handrem erop te houden en mijn kritische blik te beteugelen, maar kom op:
Ik leef in een land waar zich 43.300 bankkantoren bevinden die €220.000 per stuk per jaar kosten (totaal: 9,5 miljard!) en waar je als op een veemarkt moet onderhandelen om betere prijzen op simpele bankproducten te krijgen.
Volgens officiële cijfers ligt de werkeloosheid bijna op 2o%, maar het percentage van mensen zonder inkomen (autonomos zonder projecten) ligt natuurlijk veel hoger. Zapatero heeft het voor elkaar gebokst om het begrotingstekort op te laten lopen tot 11,5% van het BNP....
Niet dus. De handrem ging ervan af en het gaspedaal werd diep ingetrapt. Uiteraard heb ik alles netjes onderbouwd...
Er werd volop aantekeningen gemaakt en hopelijk wordt daar iets mee gedaan opdat ik dan als simpele, kritische Nederlander mijn steentje aan de economie heb bijgedragen.
Het geheel werd zeer goed ontvangen, maar door een enkeling werd ik te kritisch bevonden....
guess who...
No hay comentarios:
Publicar un comentario